Castellana de Castilla, tan bonita e tan fidalga, mais a quen para ser fera ca procedensia lle abasta. Desíme, miña señora, xa que os mostrás tan ingrata, si o meu rendimento homilde bascas de enoxo vos causa, pois cando onda vós me achego cuspís con ardentes ansias, i ese mirar de pombiña volvés en fosca mirada, tornando en sombrisa noite o día que en sol se baña. En vano intento, señora, saber por que me maltrata dama dun alma tan nobre, aunque soberba por fama, pois n'é motivo a desprezo sintirse tan ben amada, que as mesmas pedras, señora, dun bon querer se folgaran. Din que na nobre Castilla así ós gallegos se trata, mais debe saber Castilla que de tan grande se alaba, que sempre a soberbia torpe foi filla de almas bastardas; e sendo vós tan sabida, nunca de vó-lo pensara, que de tan alto baixando vos emporcases na lama; nin que chamándovos nobre, tanta nobreza enfouzaras imitando ós que vaidosos no que está débil se ensañan. Pero máis val que enmudeza, pois tes condición de ingrata; que predicar en deserto na miña terra n'é usanza. Si fun curpabre en quereros coma ningún vos amara, por ser de terra gallega e serdes vós castellana, en paz, señora, vos deixo ca vosa soberba gracia, e voume á Galicia hermosa donde en xuntanza me agardan o que non tendes, señora, i o que en Castilla n'achara: campiños de lindas rosas, fontiñas de frescas auguas, sombra na beira dos ríos, sol nas alegres montañas, caras que nacen sorrindo e que sorrindo vos aman, e que inda mesmo morrendo en sonrisiñas se bañan. Alí, señora, contento cantando o doce ala lala, baixo a figueira frondosa, en baixo da verde parra, c'aquelas frescas meniñas que mel dos seus labios manan, cando en falar amoroso meigo nos din en voz maina con tódalas de Castilla nobrísimas castellanas olvidareivos sin pena, anque sos vós tan fidalga. Que aló saben ser altivas, pero non saben ser vanas, i é fácil con doces tomas olvidar tomas amargas. Déchesmas vós, mi señora, con desprezo envenenadas, inda con fero máis fero que pelica de laranxa; mais teño por que me pase aquel sarrapio que escalda, teño unha dama nos Portos, outra no Ribeiro de Avia; si a dos Portos é bonita a do Ribeiro lle gana. Cantares Gallegos (1863)