Na clase de matemáticas de 4º de ESO temos falado dos conxuntos de números e das propiedades de cada un deles. Cando saíron os números irracionais -aqueles que teñen infinitos decimais non periódicos e que non son representables mediante fraccións- mencionei a pi e máis e como exemplos evidentes de tales números, xunto coas raíces non exactas. Aquí podemos ver os cincocentos primeiros decimais de PI:
Pi = 3.
1415926535 8979323846 2643383279 5028841971 6939937510 : 50
5820974944 5923078164 0628620899 8628034825 3421170679 : 100
8214808651 3282306647 0938446095 5058223172 5359408128 : 150
4811174502 8410270193 8521105559 6446229489 5493038196 : 200
4428810975 6659334461 2847564823 3786783165 2712019091 : 250
4564856692 3460348610 4543266482 1339360726 0249141273 : 300
7245870066 0631558817 4881520920 9628292540 9171536436 : 350
7892590360 0113305305 4882046652 1384146951 9415116094 : 400
3305727036 5759591953 0921861173 8193261179 3105118548 : 450
0744623799 6274956735 1885752724 8912279381 8301194912
Un dos meus alumnos, que faltou a estas clases iniciais, comentoume o pasado venres que el non estaba dacordo con esta afirmación:
¿como sabes que pi ten infinitos decimais? eu non creo que sexa certo
No momento, xusto ao final dunha clase e a punto de dar comenzo a seguinte, tiven que decirlle que xa falaríamos mási tarde do asunto, sen darlle moita máis importancia á cuestión. Sen embargo, poucos minutos despois dinme conta de que a observación non era trivial nin absurda, senón un exemplo claro dun sano exercicio de escepticismo e de non dar por válidas as cousas porque sí (isto é, as características principais dun bo científico).